donderdag 30 april 2020

NOG EEN PAAR DAGEN

Afgelopen dinsdag, 28 april, zijn we naar De Heurne gereden om de Volvo van onze keus te bekijken en eventueel een besluit te nemen. Wij zijn mensen die gevoelig zijn voor de benadering van de verkoper.
De dag ervoor hadden wij een mailtje gestuurd naar garages die een auto naar onze smaak in bezit hadden om te informeren naar het inruilbedrag dat zij wilden geven voor onze Honda Jazz.
Die dinsdag reageerde alleen garage Groot uit De Heurne (de rest tot op heden niet). Annette had een aardig gesprek met iemand (Cor) van de zaak die vroeg om een paar foto's. Zo gevraagd, zo gedaan en na enige tijd belde hij terug met een heel fatsoenlijk bod en er werd meteen een afspraak gemaakt voor die middag.
De Heurne? Nooit van gehoord maar het dorpje ligt 110 km oostelijk van Utrecht, zo'n 20 km voorbij Doetinchem. De laatste kilometers gingen  over 60km wegen en door een mooie, rustige, landelijke omgeving. TomTom bracht ons er probleemloos naar toe.
De ontvangst was ongedwongen en vriendelijk en Tim, de zoon van Cor, gaf duidelijke informatie over de auto. Vertelde dat hij de auto had opgehaald in Zweden, dat hij hem ook mooi vond en dat hij er het volste vertrouwen in had.
Een proefrit was geen bezwaar en daar ervoeren wij dat hij wel eens gelijk kon hebben,  de auto reed heerlijk en gaf meteen een vertrouwd gevoel  (vijentwintig jaar geleden reden wij in een Volvo 940 die we nooit weg hadden moeten doen) en ons besluit stond vast.
Na de proefrit volgde nog een prettig gesprek om de zaak rond te maken. Nergens werd moeilijk over gedaan, al onze wensjes konden gerealiseerd worden en toen ik na afloop vroeg of ik niet ergens een handtekening ter bevestiging moest zetten, maakte Tim een wegwuif gebaar. Daar doen we hier niet aan.
Voldaan reed ik in de Honda, met mijn schoonheid naast me, naar huis.

Donderdag werden we gebeld dat maandag afgeleverd kan worden.

De afgelopen dagen het internet afgestruind naar informatie over deze mooie bolide, een mens moet wat.


woensdag 29 april 2020

CAMPER VERKOCHT

Twee jaar geleden deden we een poging de camper te verkopen maar dat is niet gelukt dus we besloten nog een mooie reis naar Zweden te maken. We bezochten daar veel bekende en een paar nieuwe plekken.

Het is en blijft een prachtig land om op vakantie te gaan en we maakten al plannen om dit jaar nog een keer een Scandinavische reis te maken.
Zover is het nooit gekomen omdat op de plek waar we regematig ons lieve hondje Benz uitlaten

iemand de vraag stelde of onze camper nog te koop was. Om een lang verhaal kort te maken, op 4 april was de zaak beklonken en waren we camperloos.
De coronacrisis was ondertussen in volle gang en we hadden dus tijd zat om rustig na te denken over de toekomstige vakantieplannen. Woeste plannen kwamen langs, hotelletjes, huisjes, B&B, enz. enz.
Maar de regering adviseerde dit jaar niet op vakantie te gaan en we gaan dus niet.
Echter, om allerlei dingen mogelijk te kunnen maken, beseften we dat we met een goede reisauto meer mogelijkheden hadden om sommige van de woeste plannen te kunnen uitvoeren.
We gingen dus op zoek naar een oude droom van mij, een VOLVO V70, de beste en de mooiste stationwagen ooit ontworpen. Slechts 1 nadeel, veel centjes nodig.
Speuren op internet leverde echter wel wat op. Een oudere en dus goedkopere Volvo kon nog prima jaren mee. Informatie bij eigenaren van een dergelijke auto leverde alleen maar enthousiaste verhalen op. Bij mensen die 100 meter van ons af wonen, stond zo'n exemplaar voor de deur dus contact was snel gelegd. Mooie verhalen, veel tips, anekdotes en je vroeg je af waarom je niet al 30 jaar geleden zo'n droomwagen had gekocht.
Verder speuren op internet leidde uiteindelijk tot een prachtige VOLVO V70 Classic uit 2007 met slecht 202000 km op de teller. Die moet nog makkelijk 3 tot 4 en in sommige gevallen 8 honderdduizend km mee kunnen. Gaan wij er niet meer mee rijden.
En wat is nu het leuke?
Deze auto is half februari uit Zweden geïmporteerd, een 'echte' Zweedse Volvo dus.

Over onze ervaringen met deze schoonheid gaat dit blogje verder.





vrijdag 25 mei 2018

BEELDEN


We stonden aan de kust bij Gijon van zee te genieten maar toen we ons omdraaiden zagen we dit:
Ook mooi natuurlijk. 
We gingen naar een camping waar wakker werden met dit uitzicht. 
Het Guggenheim. Bijna voor ons alleen. 's Avonds geparkeerd bijna voor de deur. 

Hier sta ik ook een paar keer op. 
Toen door de Pyreneeën naar Laruns in Frankrijk. Je kunt niet zeggen dat je niet gewaarschuwd bent. 
Maar wel mooi. 
En als het vrouwtje boodschappen doet, wacht haar lieve hondje. 
Het gaat goed. 









woensdag 9 mei 2018

GLUREN BIJ DE BUREN




Vandaag een poging gedaan om een nieuwe chaufeur op te leiden.
Dat had wat voeten in de aarde omdat Benz een beetje nerveus was van zijn eigen wagen. Maar we hebben goede hoop op een mooi resultaat. 
Vandaag van de kust vertrokken, daar was het gewoon koud. 70 km het binnenland in op weg naar een Ned.  camping in Mondim de Basto. Gelegen in een klein plaatsje en te bereiken via zeer smalle straatje die heel steil afdaalden (of stegen) hetgeen enig gepiep van debijrijder  opleverde. Resultaat, een plek met fraai uitzicht. 
Op een gegeven moment zagen we rook opstijgen tussen de bomen, gauw de telelens op de camera gezet en vastgelegd als mogelijk begin van een nieuwe bosbrand.
Maar we hoorden geen sirenes en later werd de rook minder. 
Toen we toch een beetje aan loeren waren, meteen maar even bij een paar overburen gekeken. 
Het was hier kennelijk wasdag. 
En hier stond het groen er fris bij. 
Je hoeft je stoel niet uit te komen om toch veel te zien. We blijven hier een dagje en gaan dan naar de kust terug vlak bij de Spaanse grens.
Onze zeilvrienden Killy en Jan liggen on zuid Engeland klaar voor de oversteek naar La Coruna. Maar ..... tegenwind en dat houdt op bij een zeilboot. 

zondag 6 mei 2018

LEKKER RIJDEN IN PORTUGAL

Vandaag, zondag 6 mei, vertrkken we van een camping waar we drie dagen gestaan hebben in het binnenland van Portugal. Die lag midden in het gebied waar vorig jaar hevige bosbranden hebben gewoed. Om er te komen moesten we door volledig verwoeste bossen en ook toen we er vertrokken zagen we veel brandschade. Wonder boven wonder had de camping geen schade, waarschijnlijk omdat deze diep lag bij de rivier en veel loofbomen in de omgeving groeiden.
We gingen weer op weg naar de kust, een ritje van 120 km maar wel langs bergen en dalen zodat de gemiddelde snelheid niet hoog lag omdat we ook tolwegen vermeden om veel van het landschap te zien.
Langs de weg lekker fruit gekocht bij een stalletje voor soepele prijsjes heerlijk sinaasappelen, nectarines, appels en mandarijnen. Voor ons gevoel smaakt het fruit hier lekkerder dan in Nederland, kan natuurlijk suggestie zijn. Net als met de wijn die we in een restaurant dronken voor €16 en bij de Lidl voor €2,99 kostte. Slobberde lekker weg.
We toerden vrolijk rond tot er ineens een hek dwars over de weg stond en wij gedwongen werden, en met ons vele anderen, om via een werkelijk smal en stijl kronkelweggetje, via een smal poortje door een mooi park te rijden op een weg van 1 auto breed, waar we moeizaam uitkwamen.
Daarna werden we door een dorp geleid via omleidingen en ook weer hekken op de weg met opnieuw zeer smalle steegjes en wel op zo'n manier dat we steeds weer op dezelfde plek uitkwamen. Een niet engelsspekende agent zei dat we twee keer rechtsaf moesten, maar Tomtom stuurde ons weer terug richting natuurpark, maar nu aan de andere kant, omgedraaid en weer door het dorp waar we weer voor dezelfde agens stonden. Opnieuw het advies 2 maal rechts te gaan en jawel hoor toen kwamen we het dorp uit hoewel Tomtom steeds maar riep: Rechtsaf, die stijle smalle weg in. We bleven de aangegeven weg volgen en jawel, op een gegeven moment stond daar ineens een bordje: PORTO.
Die kant moesten we op en toen kwam alles goed, we moesten nog wel door het druk weekend-verkeer bij een vakantie plaatsje maar tenslotte kwamen we dan toch op de camperplek waar we mooi plek vonden vlak achter de smalle duinenrij, zo'n 50 meter van het strand waar onze Benz heerlijk kon hollen.

dinsdag 24 april 2018

ZIUIDWEST PORTUGAL



We zijn er gekomen. Het uiterste ZW puntje van Europa. Kaap St Vincent. Een rotspunt in zee.   

Als niemand je vertelt dat dit het is, weet je het niet. Toch gaan er honderden toeristen naar allerlei bekende kapen. Wij dus ook. Letzte Bratwurst vor Amerca staat op een van de vele kraampjes. Niet genomen. 
Toch was ook een expositie van dieren gemaakt van dingen uit zee. Zag er fraai uit. 

Iets noordelijker vonden we dit mooie strand bijna voor ons alleen. 
Vandaag kijken we van uit deze camper en zien de plaatjes daarvoor. Met nog 2 NL campers vormen we op deze hoge kust een Hollandse enclave. 

Leuk dat er ook nog een klein haventje is met de havenmond rechtstreeks naar de Atlantische Oceaan. (Voor wie daar gevoelig voor is)
Daarbij komt dat het weer alleszins redelijk is. Kortom
We hebben het naar ons zin. 

zondag 15 april 2018

IN PORTUGAL

Vanmiddag rond 12 uur passeerden we de grens tussen Spanje en Portugal. Deze was heel duidelijk, een brede rivier, de Guadiana. Die werd overspannen door een grote brug. Vlak na de brug werden we aangehouden en naar de kant gestuurd. Een enquete!! Wat we allemaal in Spanje hadden gedaan, plaatsen die we bezocht hadden, uitgaven, opleiding, en nog veel meer. Heel wonderlijk en alles in moeilijk te verstaan Engels. Uiteindelijk mochten we door naar een plekje aan de rivier met uizicht op Spanje. 

Zoals je kunt zien, regenachtig, nevelig en  miezerig. De kade is Portugal, de overkant is Spanje, allebei hetzelfde weer. 
Dit blogje is gemaakt met deiPhone en daarvan kan ik de foto's wel gebruiken. Vraag niet hoe het kan, profiteer er van.